Naar Vientiane

De etappe na Vang Vieng was er een om tegenop te zien, vanwege de verwachte stoffige route. Ik had de avond ervoor nog een stofkapje gekocht, zoals veel mensen die hier dragen. Dat levert hier geen niqaab-discussies op, ook al zie je soms alleen maar een oogspleetje.
We volgen de hoofdweg naar Vientiane, waarlangs veel vrachtauto's en bussen razen. Jacq had gehoord van een Laoot uit de hoofdstad dat de weg vorig jaar nog goed was, maar door de tyfoons van het voorjaar was-ie erg beschadigd. Ik vermoed dat de man een chauvinist of een partijbons (of allebei) is. Op de eerste 25 kilometer had ik al honderd stukken geteld waar de wegverharding ontbreekt. En als er dan net een vrachtwagen langs komt scheuren in de droogte...waart oe! Mooi was wel het volgende plaatje toen wij even op een wat schoner plekje langs de weg zaten: een vrachtauto met rood zand en zes mannen. Twee op de bak die emmertjes vol zand schepten, twee die de emmers eraf tilden en twee die de ergste gaten ermee opvulden, en daarna het zand met hun slippertjes aanstampten. Terwijl de vrachtauto's gewoon langsronkten. Maar goed, we komen bij ons resort, mooi gelegen aan een stuwmeer. Een prachtig gezicht van bovenaf (na eerst een klim van 14%, ook door Jacq gehaald!): allemaal groene eilandjes in een blauw meer! Met een stralende zon erboven, en mooie bergen erachter. Het doet denken aan die platen die je wel in Chinese restaurants ziet. Het resort heeft een prachtig uitzicht! Intussen komen ook Hennie en Gerda aan, en we besluiten er samen een dag extra te blijven. 's Avonds aan het meer gegeten in een restaurantje waar de muziek wat minder lawaaiig is dan elders. Eigenlijk hoor je overal keiharde muziek, meestal ook nog vergezeld door jonge meiden die meezingen. Karaoke! Dat vinden ze prachtig hier. Ook ons resort adverteert ermee, maar gelukkig horen we het niet. Ja Ineke, soms betekent het gebruiken van je zintuigen dat je iets niet wilt; in dit geval horen, maar soms ook ruiken of voelen (stof).
De rustdag viel wat tegen. Het dorp in de buurt bekeken. Blijkt een soort dorp uit een Western te zijn, met veel stof en enorm veel rotzooi, in de winkeltjes en ernaast. Onbegrijpelijk dat hier zoveel guesthouses zijn!
Het is vandaag bewolkt, en nogal fris. Zodat we geen gebruik maken van het wel prachtige zwembad.
De volgende dag niet meer via de hoofdweg maar een kleinere weg verder. Hier geen vrachtverkeer, en kennelijk hadden de tyfoons deze weg over het hoofd gezien! Een mooie tocht, meestal vlak. Toch vond Jacq het vandaag heel vermoeiend; ze heeft de indruk dat de dagen in de bergen nog nawerken.
Onderweg zagen we opeens een groepje mensen bezig een opbouw van hout te maken, naast een veldje waar urnen met as van doden liggen. Die opbouw was duidelijk bedoeld om er iemand op te cremeren. De mannen (er waren geen vrouwen bij) waren eigenlijk wel vrolijk, en ze vonden het prima dat we kwamen kijken; we mochten ook foto's maken. Misschien is het overlijden van iemand in Boeddhistische landen minder erg omdat je toch weer terugkomt.

Na 66 kilometer komen we bij een brug over een rivier waarin allerlei drijvende restaurantjes liggen. Mooi versierd, net als de kade ernaast. Een mooi plekje om er te eten (nog lekker ook); wel even moeite gedaan om een rustige boot uit te zoeken. Maar we waren net aan het smikkelen toen er een andere drijvende boot naast ons aanlegde. Met uitgelaten mensen die, jawel, zich vooral vermaakten met luidruchtige Karaoke-lol. Probeer je een voorstelling te maken van onzuivere stemmen die flink versterkt worden....Ik ben natuurlijk partijdig, maar Animo doet het beter, zelfs met versterking!

De volgende dag nog een kort stukje naar Vientiane. Al zo'n 15 kilometer voor het centrum begint het met stalletjes, winkeltjes (ook weer veel bromfietsen), bankgebouwen (dat zijn ook hier vaak de mooiste gebouwen), hotels enz. En dan ineens is er weer een braak terrein waar vuurtjes gestookt worden, waar koeien lopen en natuurlijk kippen met kuikens. Ook op de weg trouwens, net als de honden.
Nadat we een guesthouse hadden gevonden eerst ons tegoedgedaan aan een lekkere verse baguette met kaas. Die Fransen hebben hier toch ook goede dingen eachtergelaten!
Geld gehaald, met moeite deze keer. Vier apparaten weigerden. Bij de vijfde kregen we na een gerammel het pasje terug, en een mededeling dat ons recht op Kippen Nul was. Weer mis! Dus wij verder. Maar we werden tegengehouden door een paar meiden die ons waarschuwden dat ons geld er nog lag! Was toch tevoorschijn gekomen... Eerlijke meiden; van mij mogen ze een paar uur Karaoke doen!
In de stad ligt een soort Arc de Triomphe; een imitatie van Parijs. Van dichtbij gezien een lelijk ding trouwens. We zijn er wel op geklommen (ik ook ondanks mijn hoogtevrees), omdat je er een mooi uitzicht over de stad zou hebben. Viel tegen. Beneden op een bankje in het aangrenzende park gezeten, en daar had je Hennie en Gerda ook al weer. Van hen kregen we een volle kokosnoot: de melk kun je drinken. Het cocosvlees was helaas niet eetbaar.
In Vientiane is ook een beroemde bakker: de Scandinavian Bakery. Waar je van capucino en lekkers kunt genieten. Doen!
Daarna naar de promenade langs de Mekong. Daar zie je aan de overkant Thailand liggen. Boven die overkant ging de zon onder; een prachtig gezicht. Na het eten wilden we naar ons hotel, maar daar kwamen we ineens de Slovenen, Stephan en echtgenote, weer tegen. In gezelschap van twee jonge Zwitsers die al een jaar op reis zijn. Met de fiets vertrokken uit Basel, door Turkije, Iran, Koerdistan, Kazachstan naar China en nu dus in Laos. Ze hebben er al zo'n 15.000 kilometers op zitten. Dat is nog eens wat anders dan onze inmiddels 1.000.
Stephan vertelt over een tocht van hen vanuit Griekenland naar Macedonie. Die grensovergang is niet zo simpel; Griekenland en Macedonie zijn niet erg bevriend. Als ik me afvraag of Macedonie nu eigenlijk ook al in de EU zit vertelt hij het volgende: zo langzamerhand komen alle oud-Yougoslavische landen in de EU, maar intussen willen Duitsland, Nederland en de andere oude EU-landen eruit. Over tien jaar zitten alle oud-Yougo-landen erin, en zijn alle andere eruit!
Dat was weer een gezellige avond, waarbij je wel goed moet opletten met al die soorten Engelse accenten. Vooral de Zwitsers met hun franse accent zijn moeilijk te volgen! Zullen zij van ons ook wel vinden.
Vandaag nog een dagje Vientiane, en dan morgen over de Friendshipsbrug weer naar Thailand. Dan komt het einde van de fietstocht in zicht. Maar we hebben nog een mooie week voor de boeg!

Nog even iets over kerst hier, waar Judith naar vroeg. De bloeiende kerststerren (soms heel mooi)hebben daar waarschijnlijk niets mee te maken; dat zijn "gewoon" mooie planten. Maar vooral in de steden waar toeristen komen doen ze heel wat aan kerstversiering. Boven restaurants staat de wens Merry Christmas and Happy Newyear. De versiering bestaat uit veel kleurige, knipperende lampjes. Soms in een kerstboom die ook vol hangt met gekleurde (verlichte) ballen! Je snapt dat ik geniet, en ook even denk aan de blauwe lampjes die de appelboom in Eibergen zo mooi opsieren (hoewel Jac daar anders over denkt). Ook zijn er winkeltjes en stalletjes waar je deze versiering kunt kopen. Maar nog steeds geen ezel gezien! Die hoort er hier niet bij, ook niet bij de kerstsfeer!

Allemaal wederom gegroet vanuit een alweer zonnig Laos.