Laos

Eerst maar eens een paar antwoorden op vragen van lezers.
Foto's zullen we tijdens onze reis niet plaatsen; dat lukt ons niet.
De wegen in Laos vallen (tot vanmorgen dan...) mee.
Wim en Thea: jullie dagboek is voor mij een vondst! Een mooi hulpmiddel ook voor deze reisverslagen. En mooi om te lezen over de Sinterklaasliederen van onze kleinzonen!

Verder waar we gebleven waren: in Noord-Laos. Eerst naar een stadje genaamd Oudom Xai. Waar veel bedrijvigheid is, en de vernieuwing zichtbaar is in de vorm van wel tien scooterwinkels en minstens zoveel telefoonshops. Tot op heden bijna geen kinderen met een mobieltje gezien; dat wordt nu wel anders, denk ik.
Nu we Thailand uit zijn realiseer ik me dat we er geen enkele ezel gezien hebben! En ook geen os voor de ploeg. Dat zegt meer over mijn verwachtingen dan over de realiteit van Thailand.
Wel is er , altijd en overal, hanengekraai, ook in de stad, en ook midden in de nacht. En dan is er overal het plastic langs de wegen. Dat is trouwens in Laos niet anders. Iedereen gooit het overal zomaar weg. De enkeling die het wat netter wil doen gooit het op een hoopje langs de kant van de weg, maar het kan nog netter: dan kwak je het vijf meter van de weg af. Hoe zou dit er over vijf jaar uitzien? Het probleem lijkt mij vooral dat kennelijk niemand het als een probleem ziet! Ik begin wel te snappen waarom Singapore het zo rigoureus aangepakt heeft: daar schijn je al een flinke straf te krijgen als je je kauwgumpje op straat spuugt.

Na Oudom Xai hebben we een dag met de bus gereisd; daarmee hebben we twee zware fietsdagen overgeslagen. In het dan volgende dorp hadden we ons in een guesthouse geinstalleerd, waar we na een half uur weer uitgegooid werden: de tent zat al volgeboekt. Ze dachten dat wij andere fietsers waren, ook uit dezelfde plaats vertrokken. Dus naar een veel minder prettig ding. Op de driesprong in het dorp, waar de hele nacht vrachtwagens aankomen op weg naar Luang Prabang (soms vanuit China, helemaal volgeladen met splinternieuwe scooters!). Bovendien hadden we eerst helemaal geen water op de kamer; daarna was het bruin...
De volgende dag 112 kilometer gefietst naar Luang Prabang. Een mooie rit, en een prachtige plaats. Kees zal het zich zeker herinneren! Onderweg komen we weer allerlei bekenden tegen. Dat is nou eenmaal het geval in zo'n ver land: je ontmoet elkaar steeds weer omdat je veelal dezelfde route doet. Een beetje wat Roel als pelgrim meemaakte op weg naar Santiago, denk ik.
Zo kwamen we in Luang Prabang in hetzelfde guesthouse terecht als onze beide Friezen! In dit stadje, dat staat op de lijst van werelderfgoederen, zijn veel touristen, en je kunt er ook westers eten; baguettes bijvoorbeeld. Heerlijk, na dagen van ontbijten met noedelsoep. Waar op zich trouwens niks mis mee is (maar toch...). In Luang Prabang zie je nog veel oude Franse patriciershuizen, die soms prachtig langs de MeKong liggen. De tempels in Luang Prabang zijn mooi, maar duidelijk minder goed onderhouden dan die in Thailand. Nou is Thailand duidelijk rijker, maar op het oog ook religieuzer. Je ziet er bijvoorbeeld veel meer monniken in hun oranje gewaad op straat. Een dag later zagen we er wel tientallen, 's morgens vroeg, op een rijtje langs de kraampjes en de huizen gaan. Bedelmonniken, die zo elke ochtend hun kostje verzamelen. Dat lukt ze zo te zien goed!
En weer ontmoetten we het tweetal uit Nijmegen. Die problemen met hun pinpas hadden, waarna wij geld voor ze gepind hebben. Je bent in Laos al snel milonair: voor honderd euro een miljoen kippen.
Na ons verblijf in Luang Prabang maar weer een busrit. Die bracht ons in weer zo'n soort woestijnstadje, waar een kruispunt van een paar wegen aanleiding is om er allerlei kraampjes en winkeltjes te bouwen. En waar altijd markt is. Maar geen internet; nog niet. Geen plaats om lang te verblijven. Hier ontmoetten we een Israeli, Ori, die we vervolgens enkele dagen steeds weer tegenkwamen. Hij is filmer van beroep, en doet onderweg ook deels zijn werk. Dat komt meer voor: ook de man uit Slovenie, Stephan, werkzaam in de ICT-branche, werkt onderweg zo nu en dan zaakjes af. Hij kan op deze manier (met zijn vrouw) drie maanden op reis door Zuid-Oost Azie!
Tijdens een van onze gesprekken met de Israeli, op een prachtig plekje achter ons guesthouse (dat buiten het dorp ligt), met een schitterend gezicht op de bergen achter ons, en met ook een prachtige zonsondergang, wil hij ons aan de marihuana hebben: is goed tegen de hoofdpijn van Jacq, en tegen mijn kriebelbenen. Veel natuurlijker dan al die chemische troep die wij slikken. Wij weigeren, en hij vindt ons maar "old fashioned". Klopt!

En "zo trokken zij voort". Een etappe later zaten we 's avond met zijn zevenen, vier Nederlanders, twee Sloveniers en een Israeli, aan tafel (en aan het Laobier). Het zijn vaak wel Nederlanders die je ziet op de fiets, maar toch ook wel andere westerlingen, uit Amerika, Australie of Duitsland.

Vanochtend weer een prachtige etappe gedaan, zo'n zestig kilometer naar een backpackersoord. Daar heb je tenminste internet, en ook weer Franse baguettes. Maar de laatste 15 kilometer waren niet prettig: stof happen! Je ziet hier nogal eens mensen met een mondkapje rijden, nou, na vanmorgen snap ik dat wel!

Zo, nu ben ik weer helemaal bij. Over ongeveer een dag of vier zijn we in Vientiane; daar is ongetwijfeld internet. Tot dan!