Jacq aan het touw; naar Laos

Inmiddels zijn we heel wat dagen verder, en ook al heel wat kilometers. Maar in Laos is er in de dorpen waar wij waren toch heel vaak geen internet te vinden. Vandaar.
Ja, het vorige verhaal eindigde natuurlijk spannend, met dat Viagra-aanbod. Waarbij ik niet de tegenwoordigheid van geest had om beledigd te kijken. Wat dacht die man wel? (Nou?).
Die dag was nog niet helemaal ten einde. Want thuisgekomen bleek dat de vloer van onze badkamer onzichtbaar was geworden door een mierenplaag! Compleet zwart gewriemel! Dus eerst maar een tijd flink rondgestampt, en daarna ladingen water in alle kieren in de vloer laten lopen. Gelukkig waren ze niet doorgedrongen tot ons slaapvertrek....
De volgende dag is voorlopig de laatste in Thailand. Op naar de grens. Een vlakke etappe, met een zware klim van 9%, door Jacq. ook gehaald zonder af te stappen! Terwijl ze nog steeds last heeft van de Dunne! En dan kom je bij de MeKongrivier, die daar zo'n 100 meter breed is. Een prachtig gezicht. Een tijdje later zie je het drielandenpunt van Birma, Laos en Thailand, de "Golden Triangle", vroeger berucht vanwege de opium-smokkel.
In ons guesthouse ontmoetten we weer onze Friese reisgenoten, Sjaak en Tineke. Gezellig. Daarna een minder gezellige nacht met veel last van Kriebelbenen. Heb bijna twee uur in de badkamer een boek zitten lezen; dan heeft Jac geen last van het licht.
De volgende dag een hele route langs de MeKong. Prachtig. Tot de in het boekje al aangekondigde drie Zeer Pittige Klimmen. Vanwege de voortdurende maagproblemen van Jac. ging haar het fietsen die dag minder goed af. Dus toch maar eens Het Touw geprobeerd: een sjorband met een elastische spin. En dat werkte! Voor het eerst in mijn leven had ik Jac. aan een touw! Maar toen ik dat zei dacht Jac. al weer verder: dat zal ook nog wel niet voor het laatst geweest zijn.... Oei!
Aan het eind van de dag komen we bij de grensplaats, waar we met een klein veerbootje de MeKong oversteken. Dan moeten we door de Laos-douane. En dat gaat zomaar niet! Eerst in de rij voor een formulier. Dan uit de rij om het formulier in te vullen, waarmee je verklaart dat je Laos in wilt. Dan weer in de rij om dat formulier te laten behandelen. En dan, je gelooft het niet, krijg je een formulier waarmee je een visum voor Laos moet aanvragen! Dus weer uit de rij; formulier invullen. Mijn paspoortnummer ken ik inmiddels uit het hoofd. Dan weer in de rij. En precies als wij aan de beurt zijn zegt de (wel lachende) douane-mevrouw: "five minutes please", om vervolgens met haar hoofd op haar armen te gaan liggen. Pauze! Maar niet getreurd; we zijn in Azie; ja zelfs (bijna) in Laos! En na de beloofde vijf minuten wordt onze visum-aanvraag welwillend behandeld!
In de grensplaats blijken Sjaak en Tineke er ook weer te zijn, samen met nog een Nederlands stel. Met zijn zessen gegeten, met zicht op de Mekong.
Laos is een tijdlang onder Franse invloed geweest; dat kun je nog aan veel zaken merken. Niet alleen aan veel Frans aandoende gebouwen, en Franse teksten op die gebouwen, maar ook aan de gezellige terrasjes en de heerlijke versgebakken baguettes, die dan wel gevuld worden met allerlei Laos-achtige lekkernijen. Een prima combinatie!
Dag dag daarop gaan we de hele dag met de boot; er is over land geen weg naar Pak Beng. Een mooie tocht. Gaandeweg zien we steeds meer kleine dorpjes met voornamelijk hutjes van stro en bamboe, veel spelende kinderen en vissers in kleine bootjes. Ook zien we de nodige waterbuffels langs de kant, en ook een wilde olifant. Mooi allemaal!
Als we in Pak Beng aankomen is het al bijna donker! In het gedrang ben ik eerst een fietstas kwijt; toen ik die eindelijk op een heel andere plaats terugvond moest ik met de fiets van Jac aan wal zien te komen. Een stijle, glibberige stenen wal, met veel stuifzand. En hup, daar gleed ik uit, met fiets en al terug het water in. Daarna kwam een plaatselijke helper voor een aantal Laos-kippen (zo heet het geld daar) de fietsen aan de wal tillen. Ik denk dat ze daarom ook nooit een goede kade gaan aanleggen; nu verdienen de mensen er nog wat aan.
De dag erop is onze eerste kennismaking met het binnenland van Laos. Talloze kleine dorpjes van strohutten. Onwaarschijnlijk veel kinderen! Die wel allemaal vrolijk Sabaidee (goeiedag) roepen. Veel kinderen gaan (in uniform)_naar school; onderweg zien we veel scholen. Bij de hutjes is overal 's morgens een vuurtje, waarop de vrouwen eten koken. Al die vuurtjes geven de nodige stinkende rook. En als er dan ook nog eens wat bromfietsen of auto's (altijd pick-ups) langs komen, dan waait er veel stof op en snuif je de nodige benzinedampen op. Maar de mensen daar lijkt het niet te deren; meestal zwaaien ze vrolijk lachend naar die vreemde fietsers.
Op een punt zien we een brug over een riviertje in de vorm van een lange paal. Daar rennen de kinderen vrolijk overheen, en de mannen sjouwen er zware zakken mais naar de overkant.

hier laat ik het voor vandaag bij. Binnenkort een volgende aflevering over onze prachtige tocht!
Groeten allemaal van Jacqueline en Bert.