Thais bruidspaar door ons ingezegend

We zitten nu allebei achter een computer in een internetcafe in Mae Sai, grensplaats met Birma. Ik krijg mijn site niet naar wens aan de praat, en ben bang dat ik het vorige verhaal nu helemaal wegschrijf. Maar ik gok er maar op.
Bij vertrek uit Fang raakte Jacq aan de praat met Phith, een Thai van zo'n 40 jaar. Hij ging naar een bruiloft van een vriend; of wij mee wilden? Jazeker! Al onze fietsspullen, fietsen en wijzelf achterin zijn pick-up, 5 km. de andere kant op. Bij het huis van de bruid is het feest; er is een tent met wel zo'n 100 plastic stoeltjes, en er is eten! Dus eerst noedelsoep. Op het geplande tijdstip gaat een groepje vrienden, wij ook mee, de bruidegom ophalen, een paar straten ver. Dat is een vrolijke bedoening, met zingen, knallen vuurwerk en vrolijkheid. Op naar het huis van de bruid. Daar staat de moeder van de bruid met een andere vrouw de stoet tegen te houden. De mannen worden gekeurd. Tenslotte wordt de (beoogd) bruidegom toegelaten. Maar bij de ingang van het huis moet hij eerst nog met de moeder van de bruid onderhandelen; waarschijnlijk over de prijs. Dat is overigens allemaal een vrolijk gedoe, een spel. Even later mag hij naar binnen, naar zijn bruid. Beiden zijn heel mooi gekleed. Ze gaan zitten, en dan begint de eigenlijke ceremonie, die ook heel informeel is. De "wederzijdse ouders" binden een koord om het hoofd van beiden; zo zijn ze aan elkaar verbonden. Hierna binden alle gasten bij beiden een touwtje om hun polsen, als inzegening. Dat doen wij ook; vandaar de titel van dit verhaal.
Hierna is de ceremonie voorbij. De eigenlijke inschrijving in de burgerlijke stand is onbelangrijk; die gebeurt dagen of weken later. Daarna krijgen we weer eten en drinken. Phith vertelde ons dat er in de loop van de dag veel alcohol wordt "genuttigd"; de stemming stijgt gaandeweg, en de muziek (er is een DJ of zoiets) gaat gaandeweg steeds harder. Dus er zijn enkele Achterhoekse gelijkenissen te bespeuren. Dat is dan voor ons het moment om afscheid te nemen; wij moeten nog zo'n 40 km. naar Thaton.
Een mooi plaatsje, waar we een prachtig onderkomen hebben aan de rivier. Idyllisch! Daar nog een prachtige klim-wandeling gemaakt naar een tempel met veel Birmese invloeden; dit deel van Thailand was vroeger Birmees. De Australier (weer eens in gezelschaap van een Thaise)die we daar ontmoetten wist ons te vertellen waarom zoveel Nederlanders onder zeeniveau wonen: dat zou ons vroeger door de Romeinen zijn opgedragen.
Daarna terug naar ons paradijsje: zittend aan de kabbelende rivier, Jac aan de was, ik aan het schrijven, biertje er bij, heerlijke temperatuur, en straks naar het restaurant, eveneens aan het weater. Het leven is goed!!!
De volgende dag geen fietsdag, maar met de boot naar een resort. Met hooguit tien mensen aan boord, dan is de smalle boot vol. Iedereen moet er op de grond zitten, om en om, zodat de boot recht blijft liggen. Dan komt er een vrolijke Belg aan boord, en dan moeten er ineens twee mensen naar de andere kant....Helemaal vooraan zit een minder vrolijke, vermoeide Amerikaan. Hij wil slapen. Maar als we eenmaal goed en wel op weg zijn, maakt de boot veel buiswater, en de Yank schrikt regelmatig nat wakker. Daarbij kijkt-ie niet echt vrolijk, en dat vind ik wel leuk, want ik zit direct naast hem, en vang dus ook de nodige sputters op. We stoppen bij het resort My Dream, en dat is het ook. Met weer een plekje aan de rivier, eigenlijk in een dorpje met Karen-mensen. Dat is een bevolkingsgroep die echt anders is dan de Thais die we totnogtoe gezien hebben. Helaas valt er geen woord mee te wisselen. In My Dream vertelt onze Duitse buurman over zijn fietservaringen in Laos, en dan wordt het voor Jacqueline toch een beetje My Nightmare. De wegen schijnen er niet best te wezen, en de route is toch wel vaak erg stijl. Dit had ik liever niet gehoord....
De volgende dag wilden we vroeg op stap, maar de waardin kwam veel later dan afgesproken: ze had eerst haar zoon van elf op de bromfiets naar Chiang Rai gebracht. Terwijl die jongen gisteravond nog tot vrij laat hielp te bedienen in het restaurant.
Onze tocht naar Chiang Rai was mooi, langs een rivier, en niet heel ver. Bij het begin van Chiang Rai ontmoetten we een stel reizigers, waarvan een Nederlander (met Thaise)vroeg waar we vandaan kwamen. Uit Eibergen dus. Eibergen???? Daar woonde hij ook. We kenden elkaar niet maar zijn buren wel (Hans en Ina te Ronde). Die kleine wereld toch...
In Chiang Rai ons hotel gevonden, waarna ik al snel de stad "even" inging, om een lekker hapje te verschalken. Maar ik werd opeens in het Engels aangeroepen: onze Engelse buren uit My Dream. Dus koffie met ze gedronken, en beelden uitgewisseld over onze koningshuizen en onze reizen. Veel te laat kwam ik met een hapje bij Jac. in het hotel. Daarna samen op stap. Chiang Rai heeft een heel gezellige avondmarkt, waar er dansshows worden opgevoerd(maar daar wisten we al wel iets van), en waar je ook ....(je snapt het al:)lekker kunt eten.
De volgende dag ontbeten met drie Canadese dames, die niet snapten wat wij op de fiets deden. Wij nog steeds wel!! Onderweg, weer een mooie rit en een prettige temperatuur, veel rijstarbeiders gezien, besloten we de etappe van deze dag en die van morgen in een dag te doen. Om dan daarna een dag te blijven in Mae Sai. Dat lukte; het werd wel 95 km, maar op vlak parcours.
In het resort bleken onze buren Nederlanders te zijn, uit Friesland, ook op de fiets. Ervaringen uitgewisseld. Zij fietsen al 30 jaar, en waren ook al eerder in Azie geweest. Zij doen exact dezelfde tocht als wij, maar ze hadden inmiddels zulke onrustbarende verhalen over de wegen in Laos gehoord (van een Duitser die er net vandaan kwam; je raadt het al...). Dus wilden ze nu toch maar een groot deel Laos met de boot doen, over de Mekong. Weer een verkeerde ontmoeting, dacht ik. Maar later op de avond begrepen wij dat zij inmiddels door onze plannen toch weer moed hadden gekregen, en het toch maar wilden proberen. Zo is bij ons de situatie nu ook. Ik heb het zelfs al met Jac gehad over een touw tussen onze fietsen, deels elastisch, waardoor ik haar dan misschien over de bergen kan trekken. Kwaitnait.
En nu vandaag. Een dagje naar Birma, samen met de buren. Heel gezellig en interessant. De grensstad heeft aan Birmese kant 80000 inwoners, en de wegen zijn er als vroeger in Roemenie. Veel stof gehapt. Een mooie tempel gezien, met hier zichtbaar Chinese invloeden. Op de markt wordt mij Viagra aangeboden. Ik had niet de tegenwoordigheid van geest om er beledigd bij te kijken. Bovendien krijgen we regelmatig bij het eten wel twee eieren.