In Udon Thani; het fietsen zit er op....

Nog een dagje Vientiane. Ontbijten met vers stokbrood op ons balkon in de ochtendzon. Allemaal lekker!
Naar een tentoonstelling van Cope, de organisatie die werkt voor de vele slachtoffers van de clusterbommen, waarvan er veel in Laos gegooid zijn tijdens de Vietnam-oorlog. Een kwart daarvan is destijds niet ontploft, en er vallen nu jaarlijks nog vele slachtoffers. Mede doordat de armere jonge mensen met een metaaldetector spullen zoeken om te verkopen. En dan wil er wel eens wat knallen. Ook tijdens ons bezoek waren er enkele blinde en invalide bezoekers... We zagen verder hoe men er op ingenieuse manier protheses maakt, en trainingen verzorgt tegen fantoompijn (als je been eraf is kunnen je zenuwen nog wel pijnsignalen van dat been doorgeven - hoe zou dat met Kriebelbenen zijn?). Indrukwekkend allemaal, en iets om niet over te slaan tijdens een pretvakantie.
De volgende dag onze laatste Laos-kippen opgemaakt: we gaan weer naar Thailand (of, zoals Jaap Voerman altijd zegt: 't Ailand, waarmee hij Schier bedoelt). Voor de grensovergang zagen we nog voor het eerst dat er rijst geplant werd. En dan niet met de hand, maar met een ingenieuse machine, die vier rijen tegelijk kan planten. Zal wel veel menskracht besparen, en derhalve ook wel zorgen voor meer werkloosheid...
Ook vlak voor de grens ligt een mooi Boeddha-park, waar allerlei enorme beelden van Boeddha en andere figuren, ook uit de Hindu-wereld, te zien zijn.
Dan de grensovergang. Die verliep onvoorstelbaar vlot! Maar daarna moet je over de brug waar de grens halverwege loopt(de Maekong is zo'n 1000 kilometer de grens tussen Thailand en Laos, en dit is de enige brug. Aan het begin van de brug staat een bord: verboden voor fietsers. Maar wij worden doorgezwaaid. We snappen dat bord trouwens wel: de brug is erg smal, met in het midden ook nog een treinrail. Als je onderweg achter je een vrachtauto hoort naderen doe je er goed aan je aan de betonnen vangrail vast te houden, anders word je meegezogen. Maar goed, na ruim een kilometer ben je in Thailand. We komen vlot aan bij het mooist denkbare plekje: een prachtig guesthouse aan de Maekong met een heerlijke tuin. En een relaxte sfeer. Nogal wat yoga-beoefenaren en ook enkele hippies uit de jaren 60.
Ook hier zijn we een dagje blijven hangen; we hebben tijd genoeg! Nu het Boeddhapark aan deze kant van de rivier bekeken; is nog veel mooier en groter dan de vorige. Een stenen zevenkoppige draak van wel 15 meter hoog maakt je bang, maar dan is daar een bijna even grote Boeddha die je door zijn goedheid toch weer redt. Op de terugweg bij de rivier gekeken naar de bootjes van handelaren die volgestouwd naar de overkant gaan. Wel via de Douane; je ziet hier geen smokkelaar (ook deze zoon van een douanier zag ze niet). De handelaars moeten soms een tijd op een nieuw bootje wachten; dan doden ze de tijd met het damspel. Dat spelen ze met twee kleuren bierdoppen.
Wederom in die lekkere tuin gezeten, geluierd en gekletst met medegasten.
Een stel uit Nijmegen bood ons het gebruik van hun tablet aan, waarmee we konden internetten. En al pratend kwamen we op het idee om een foto op onze site te plaatsen. Dus Huub een foto gemaakt van Jacq en mij. De fotot is naar omstandigheden als gelukt te beschouwen, maar het plaatsen op de site lukte niet. Wat je nu wel als "foto" ziet is een voor de meeste lezers onbegrijpelijke statistiek van Huub. Vermoedelijk kun je daarop zien hoe mijn bloeddruk de afgelopen weken moet zijn afgenomen! Maar zeker is dat niet, en bovendien is onze gemiddelde bloeddruk nog even hoog...
Vanmorgen op tijd vertrokken naar Udon Thani. Vanaf hier vliegen we morgen naar Bangkok, waar we nog een paar dagen blijven. Ons fietsen is nu voorbij. Jammer. Maar terugkijkend: het was schitterend! En, Jan W., geen lekke band of ander onheil gehad!
Terugkijkend heb ik nog een onderwerp waar ik wat over moet vertellen: het sanitair in de hotels, resorts en guesthouses. Zoals Piet en Ritha ons al aankondigden: er is altijd wel iets niet in orde. Nou, dat hebben we gemerkt! Om te beginnen de douche: die zit meestal voorin het sanitaire hok(je). Zodat je na het douchen altijd natte voeten krijgt als je de WC wilt gebruiken. Of zelfs enkels, want soms loopt het water niet weg. Die douches hebben altijd een soort electrische geiser, maar die werkt vaak maar voor de helft: alleen voor het koude water! Dan de WC: die heeft soms een stortbak, en soms werkt die ook. Dan moet het water (plus de door mij toegevoegde inhoud) vervolgens wel weglopen, wat niet altijd het geval is. Maar meestal is er helemaal geen stortbak. Dan staat er naast de WC gewoon een ton met water, met daarin een plastic po. Daarmee schep je fonteinen des heils in de plee, en klaar is Kees (als-ie doorloopt). We hebben Tom en Mirte al gemeld dat dit systeem ook in Enschede een oplossing kan bieden voor de vraag waar de stortbak moet komen: die komt dan gewoon niet!
En dan de wastafel. Die is er soms niet. Dan heb je alleen water uit de douchekop om je mee te scheren. Da's lastig, dus ging ik de volgende dag erop letten of er wel een wastafel was. Jawel! Maar toen we hem gebruikten bleek dat er geen sypfon was aangesloten: het water sputterde gewoon op je voeten. En dat moet dan weglopen met het douchewater.
Ook een keer hadden we een wastafel die zichtbaar al tijden niet gebruikt was: het gras groeide erin. We begrepen de volgende dag waarom dat was: de wastafel (die wel een afvoer had) zat verstopt, en de kraan (die het wel deed) lekte. Je kreeg 'm gewoon niet dicht. En omdat de kraan harder lekte dan de wastafel water doorliet, zagen we de volgende ochtend waartoe dit kan leiden....
Beschouw dit niet als een klaagzang van een paar verwende westerlingen, maar meer als een troost voor de komende periode thuis, wanneer ook aan het Brendeke de doucheslang kapot is, de wastafel of de douche verstopt, en de WC niet vastgeschroefd zit. Je kunt je daar heel goed mee redden! Behalve dan die ene keer dat er alleen maar bruin woestijnwater uit de kraan kwam; toen heb ik me maar niet geschoren.
Zo. Wij dachten dat het goed was vandaag een verhaaltje te maken, want misschien komen we daar in Bangkok niet aan toe.
Jacq. ligt in het zwembad, en ik ga haar maar eens aanmoedigen met een lekker Changbiertje erbij.
Gegroet!

Een nabrander: inmiddels hebben (vooral) Jacq en ik de foto die Huub van ons gemaakt heeft toch weten te plaatsen. De achtergrond lijkt wel een Twentse of Achterhoekse watermolen, maar het plaatje is gemaakt op zo'n honderd meter van de Maekong! Nu wij nog steeds niet weten hoe we vanaf onze camera naar ons mailadres kunnen communiceren zal dit wel het enige plaatje blijven totdat we weer in de Eibergse kou zijn.